آسانسور برقی کششی بدون دنده (گیرلس) اولین بار توسط Otis در سال 1913 اختراع شد و اولین بار در ساختمان Woolworth در شهر نیویورک نصب شد. این نوع سیستم محرکه را می‌توان در ساختمان‌هایی با هر ارتفاعی استفاده کرد و با سرعت بسیار بالاتری نسبت به آسانسورهای گیربکسی کار می‌کند. این نسل جدید آسانسورها بدون نیاز به چرخ دنده‌ها کار می‌کنند و مدل‌های قدیمی‌تر منسوخ شده اند. این آسانسورها معمولاً با سرعت بیش از 500 فوت در دقیقه (یا 2.5 متر بر ثانیه) کار می‌کنند، اما بسته به کاربردی که دارند، برخی از آسانسورهای کششی گیرلس ممکن است با سرعتی بسیار آهسته تر نیز حرکت کنند.
در یک آسانسور گیرلس، پنج تا هشت سیم طنابی فولادی، به نام "طناب بالابر" (یا طناب سیمی)، به بالای آسانسور متصل شده و در شیارهای مخصوص به دور قرقره محرک پیچیده میشود. سر دیگر کابل به وزنه تعادلی متصل است که روی ریل‌های راهنما، خود شفت را بالا و پایین می‌برد. وزن ترکیبی کابین آسانسور و وزنه تعادل، کابل را به شیارهای قرقره محرک، فشار می‌دهد و در هنگام چرخش قرقره، کشش لازم را فراهم می‌کند.